ความในใจจากน้องผึ้ง ชนิตา ชนะพล ถึงอาจารย์อุ้ม
ในที่สุด วันนี้ก็มาถึงจนได้ หนูได้เป็นนางฟ้าแล้วนะค่ะ ณ ตะวันออกกลาง ดินแดนแห่งความใฝ่ฝัน ย้อนกลับไปวันที่หนูรู้จักอ.อุ้มเป็นครั้งแรก หนูรู้จักอาจารย์อุ้มจากเอ๋ ผู้ที่จุดประกายความฝันของการเป็นแอร์ เอ๋พูดถึงอาจารย์อุ้มให้หนูฟังบ่อยมาก จนหนูอยากไป prescreen กับอาจารย์ แต่ก็ยังไม่กล้าไปซักทีเพราะตอนนั้นยังจัดฟันและสภาพหน้าตายังห่างไกลจากคำว่า “แอร์โฮสเตส”
จนมาวันหนึ่ง เอ๋บอกหนูว่าได้บรูไนแล้วนะ วินาทีนั้นหนูตัดสินใจเลยว่า ต้องไปหาอาจารย์อุ้มให้ได้ หนูเจออาจารย์อุ้มครั้งแรก ก็รู้สึกได้ถึงความมีบารมีและออร่าของอาจารย์ อาจารย์สวยสง่ามาก ดูดีจริงๆ ที่สำคัญ อาจารย์ยิ้มสวยมาก ประทับใจอาจารย์จริงๆนะค่ะ ด้วยหน้าตาและภาษาของหนู ก็ต้องเริ่มต้นเรียนตั้งแต่คลาส Inter ตอนเรียนภาษา หนูก็เหนื่อยมากเพราะวันหยุดที่ไม่แน่อน บางอาทิตย์ก็มาเรียนไม่ได้เพราะต้องทำงาน เห็นเพื่อนๆคนอื่นไป walk in กันลั้นล้า ก็อยากไปบ้างแต่ก็ยังไม่ได้ถอดเหล็ก บรรยากาศการเรียน Wing สนุกสนานมาก เห็นเพื่อนติดปีกไปทีละคนสองคน แต่ละคนก็ทั้งสวยทั้งเก่ง หนูคิดอยู่ในใจว่า…เมื่อไหร่จะถึงตาหนูซะที หนูกลัวอาจารย์อุ้มมาก เพื่อนๆในห้องต่างรู้ดี “ผึ้ง แบบนั้นที่แกทำ เค้าไม่เรียกว่ายิ้มหรอกนะ” “20 จบ เอาไปคัดเลยแก แล้วก็ท่องให้ได้ด้วยนะ”เอาเป็นว่า ตอนเรียน หนูไม่กล้าสบตากับอาจารย์เลย ดวงตาอาจารย์เหมือนจะหลอมละลายหนู แต่สิ่งสำคัญที่หนูจำได้ขึ้นใจ คือ “ยิ้ม”เข้าไว้นะลูก ทำอะไรไม่ได้ก็ยิ้มอย่างเดียว
ในที่สุด สิ่งที่อาจารย์พร่ำสอนทุกครั้งมันก็สัมฤทธิ์ผล ข้อมูลต่างๆที่อาจารย์บอก ทำให้กรรมการเค้าชอบเรา และรู้สึกได้ว่า เราเหมาะกับสายการบินของเค้าจริงๆ หนูผ่านมาได้ก็เพราะรอยยิ้มจริงๆ วันนั้นถือเป็นวันโชคดีของหนู ขอบพระคุณอาจารย์มากๆนะค่ะ ขอบคุณจากหัวใจจริงๆ ขอให้หนูมีสายที่สองสามสี่ตามมาเร็วๆนะค่ะ
SPECIAL THANKS
ที่สำคัญ หนูขอขอบคุณอาจารย์อุ้ม ถ้าไม่ได้เรียนกับอาจารย์ หนูก็ไม่มีวันนี้ วันที่ได้บอกกับทุกคนว่าเป็นนางฟ้า หนูรักอาจารย์นะค่ะ ขอให้อาจารย์รักษาสุขภาพด้วยและ มีน้องไวไวนะค่ะ
by น้องน้ำผึ้ง ชนิตา ชนะผล